De camera draait in groep 3. Je zit in de klas achter je tafel. Meester begint met de uitleg van de nieuwe categorie tijdens de spellingles. ‘Ik schrijf het woord zoals ik het hoor’ zeggen alle kinderen hardop. trigger
Ineens horen we er keihard doorheen: BAM!!
Je lichaam verstijft als de deur plotsklaps dichtslaat door de wind. Meester zegt dat iedereen nu goed moet opletten, want hij gaat nog iets belangrijks uitleggen over het hakwoord. Maar jij staart met grote ogen voor je uit en trilt met je handen. Als meester ziet dat je niet oplet roept hij een paar keer duidelijk je naam; maar je geeft geen respons.
Je klasgenoten kijken naar jou. Je kijkt naar beneden en even lijkt het- alsof je eigenlijk niet hier bent. Meester loopt naar je toe. Vanuit je ooghoeken zie je hem wel, je blijft naar beneden kijken. Als hij dichterbij komt, sta je op van je stoel en ren je de klas uit.
Stop. Ik zet het beeld stil. Meester en ik kijken naar het fragment op het scherm. We zien het verband: het harde geluid van de deur is voor jou een trigger.
Trigger
Want als je vader boos was dan sloeg hij keihard de deur dicht. Je rende dan weg en dook onder de trapkast. Je hoorde hoe mama door papa werd uitgescholden en je probeerde het vol te houden, net zolang tot het weer stil was.
Door de trauma bril op te zetten zien meester en ik jouw reactie als heel begrijpelijk. Jouw stress systeem is geactiveerd, je brein denkt dat het onveilig is.
Je vertelde het met je lijf; het trillen, je verschrikte ogen, uit je raampje, we snappen het nu. We schrijven op: harde geluiden, harde stemmen, we brengen zo je triggers in beeld.
Meester zoekt naar woorden, wat had ik kunnen zeggen of doen? Ligt het aan mij? Ben ik te luid? Kom ik te dichtbij? We kijken nog een keer: beeld voor beeld, stop, en weer opnieuw.
We nemen de rust om nu een 2e kans te nemen: ‘als ik hier nu weer zou zijn, en datgene wat ik nu weet, toen wist, wat had ik kunnen doen of zeggen? Meester zegt: ‘logisch, even benoemen, ‘zo dat was schrikken zeg, wat een harde knal, dat deed de wind!’ Of ik had even een knipoog kunnen geven, zo van: het is oké’.
‘Maar ik was bezig met mijn instructie, ik kan ook niet alles zien met 28 kinderen!’
Meester heeft de traumabril opgezet en is zich vervolgens gaan verdiepen in wat jij hebt meegemaakt, hoe het voor jou geweest moet zijn tijdens de ruzies van je ouders, toen je nog klein was. Hij weet ook dat je een tijd bij je oma hebt gewoond en je nog erg moet wennen, nu je sinds kort weer thuis woont bij je ouders. En je krijgt hier ook hulp bij, door samen met je ouders herstellende, positieve spel ervaringen op te doen.
Je voelt je gezien en gehoord door meester, nu je weet dat hij ook weet – dat harde geluiden nog altijd heel naar voor je zijn. Omdat meester woorden geeft aan wat er in de klas gebeurt voel jij je gesteund. Er kunnen elke dag plotsklaps harde geluiden komen, maar je ervaart nu steeds vaker Ik ben hier veilig.
Blog geschreven Mirjam Koster, Sherborne therapeut en video interactie begeleider thuis èn op school, Trainer trauma sensitief onderwijs
Wil jij ook samen stilstaan bij de ervaringen die jouw leerling heeft meegemaakt waardoor hij of zij jouw trauma sensitiviteit vraagt? Misschien werk je al een tijdje met steunplannen en ben je toe aan een verdiepingsslag of ervaar je hoe ingewikkeld het kan zijn om een leerling te helpen bij het reguleren van spanning en ben je toe aan een bak inspiratie?
Je bent welkom op het special event TSO – voor alle onderwijsprofessionals met een trauma bril op.
Kijk voor alle actuele informatie op de pagina over het Special event TSO
