Valerie Fictorie
Tijdens een training neem ik de deelnemers graag mee in de belevingswereld van een kind. Hoe is het voor een kind om in onveiligheid op te groeien, wat betekent dit voor het kind op het moment zelf en voor zijn verdere ontwikkeling. Door ons dat als hulpverleners te beseffen, voel je de urgentie om er ook iets aan te veranderen. Gelukkig kunnen we als hulpverleners ook echt verschil maken.
Door mijn huidige werk als GZ-psycholoog (in opleiding tot specialist) bij Kenter Jeugdhulp en promovendus bij de VU Amsterdam combineer ik in de trainingen onderzoek en praktijkkennis op het gebied van trauma, huiselijk geweld en kindermishandeling. Oog hebben voor (on)veiligheid en trauma en hierover het gesprek openen, is voor mij één van de belangrijkste speerpunten. Ik vind dat we een verantwoordelijkheid hebben als hulpverleners om hiernaar te vragen en als er sprake is van onveiligheid en/of trauma dit aan te pakken met gerichte hulp op veiligheid en traumagerichte behandelingen.
Praten over hoe het goed gaat
Iets wat we daarbij niet mogen vergeten, is dat het een enorme drempel kan zijn voor kinderen om te praten over hoe het thuis gaat. Het is belangrijk dat wij die drempel verlagen. Bijvoorbeeld door in een gesprek het initiatief te nemen om hierover te praten en uit te stralen dat het kind overal met ons over kan praten. Zorg ook dat je er in een volgend gesprek op terugkomt. Want een kind zal willen weten wat je denkt en hoe het nu verder gaat. Als een kind vertelt over onveiligheid, is het belangrijk dat we de geldende richtlijnen kennen en volgen. Dus vraag er niet alleen naar maar kom er ook op terug!
Werkervaring
Na mijn studie klinische ontwikkelingspsychologie heb ik tien jaar bij een jeugdzorginstelling gewerkt voor kinderen en jongeren met een licht verstandelijke beperking. Het viel op dat deze kinderen, veelal residentieel geplaatst, al een hoop hadden meegemaakt. Ik kon mij goed voorstellen dat als je jarenlang aan zoveel stress was blootgesteld, je thuis, op de groep of op school kan ontregelen. Mijn interesse in trauma en hechting is in het contact met deze kinderen ontstaan, evenals mijn drijfveer om te werken aan veiligheid en kinderen te helpen bij herstel van traumaklachten.
Ik heb mij geschoold in diagnostiek bij vermoedens van seksueel misbruik, taxatiegesprekken en traumagerichte behandelingen zoals EMDR. In 2016 ben ik overgestapt naar het Kinder-en Jeugdtraumacentrum van Kenter Jeugdhulp om mij verder te ontwikkelen op het gebied van trauma en kindermishandeling. Daarbij ben ik ook een periode werkzaam geweest op het MDCK waar onderzoek en toeleiding naar hulp plaatsvond bij gezinnen waar een vermoeden van kindermishandeling was en een intersectorale aanpak nodig was. De afgelopen jaren heb ik mij op het KJTC beziggehouden met het opzetten van een gezins-en lichaamsgerichte intensieve traumabehandeling voor gezinnen die zijn blootgesteld aan huiselijk geweld.
Promovendus
Sinds 2020 onderzoek ik als promovendus de effectiviteit van deze behandeling en doe ik ook onderzoek naar de rol van ouder- en gezinsfactoren bij het verloop van traumaklachten bij kinderen die te maken hebben met huiselijk geweld. Dit combineer ik met mijn werk als GZ-psycholoog bij Kenter Jeugdhulp en de opleiding tot klinisch psycholoog.
